Heykel bitti, annem iyice fotoğrafçı oldu.

Bugün heykeli (heykel?) bitirdim. Kendimi -sanırım en son iş eğitimi dersinde böyle bir şey yaptığımdan- iyice çocuk hissettim yaparken, gerçi bunda ellerimin alçı olmasının ve yarattığım pisliğin de etkisi var. Sonuç olarak, daha boyanması lazım, en azından sprey boyayla ve tek renk olarak, ama bunun dışında sevgili heykelimiz tamamlandı ve ve şöyle bir şey oldu: Sevgili heykelimizden daha bir depresif poz isterseniz şunu da verebiliriz elbet:

Linkin Park klibi gibiyim, hiç bahar yaşamadım...

Annemin ise makinemi ele geçirip git gide daha iyi kullanması günümüzün başka bir mevzuu. Basit ayarları "hede" diye adlandıran sevgili annem, canı sıkıldıkça makineyi kapıp çalışırken beni ve Bombyx'i çekmeye başladı. Evde bir adet de Nikon olduğundan ve annem henüz farklı lensler kullanmaya alışmadığından sanırım ben İstanbul'dayken annem bol bol fotoğraf çekecektir. Hayırlısı diyoruz yahu:)

Not: Kendisi elinde Nikonuyla herhangi bir konserde karşıma çıkabileceğini belirtti. Metallica tişörtü ve deri pantolonuyla konsere gelip, fotoğraf çekeceği ilk üç şarkıdan sonra çılgınlar gibi pogo yapacakmış. Ama işte işin kötüsü bunu Gökhan Özen konserinde yapmayı düşünüyomuş.