Klasörün adı bu.
Buraya taşınmamızın kaçıncı ayıydı hatırlamıyorum, şimdi de yaptığım gibi çeşitli anahtar kelimelerle yaptığım aramaların sonucunda o topluluktan bu whatsapp grubuna savrulmuştum. Bir tanesinde Berlin'de yaşayan müzisyenlerin kliplerinin sinemada gösterileceğine dair bir duyuru olmuştu; tek yapmak gereken formu doldurmaktı. Geçmiyor Zaman'ın klibinin bilgileriyle doldurup göndermiştim-ama konumuz o gün değil, o günden kalanlar.
O gün Berlin'de yaşayan birkaç çok tatlı müzisyenle tanışmıştım, bunlardan biri de Pink Mario mahlaslı Lazlo'ydu. Üzerime aniden İngiliz kinayesi yağınca aha, dedim, ben bu adamla iyi anlaşırım bence. Öyleydi böyleydi, o benim konserime geldi, biz onun stüdyosuna gittik, birbirimize şarkılar dinlettik falan derken sonunda kendimi onun konserinde fotoğraf çekerken buldum -bu blogu uzun zamandan beri takip edenler bilirler ki en karanlık olmayacak konserlerde fotoğraf çekmek benim 2008'den beri karakterimdir.
Geceden bazı favori fotoğraflarım da şu şekil:
