Tiri viri pürsüt

Sorulan soru pembeydi, ondan bu sanatsal duruş...

Dün gece, Trivial Pursuit adlı, batının ilmine göz kırparken, kendi kültürümüze de bir saygı duruşu niteliğinde olan, neş'e dolu oyunu oynamak üzere 5 kişi Bostanlı'da bir araya geldi. Yeri geldi kolay soruların cevapları unutuldu, yeri geldi en zor sorular çotank efektiyle bilindi (hayır, benim herhangi bir masa oyununda olduğu gibi, bu oyunda da herhangi bir iddiam yoktu, bir yerden sonra bütün soruların cevabı "Ahmet" idi) (ve bu da, mekanda çalan şarkıların yanında, Görkem'e selam ettiğim başka bir noktadır). Sonuç olarak, oyun iddiasız 4, iddialı 1 kişinin arasında devam etti, kazanan kediyi aldı.

Oyunun şampiyonu Erdem'i, kediyi kaldırırken görüyorsunuz...

Maçın olduğunu aniden hatırlayıp, oyun bittikten sonra maçı izleyeceğimiz bir yer arayışına girdik. Arayışa girmek tuhaf bir söz öbeği. "Biz de işte 5 kişi toplanıp arayışa girdik". Arayışlarımız neticesinde maçı güzel güzel izledik, maçtan sonra ise nasıl olduysa kontrol edilemeyen bir "500 Days of Summer" tartışmasına girdik.

Suffer... Too much suffer...

Acı, keder bir yana, neş'e dolu geceyi anlatan bu yazıyı "o kadar büyü yapıyorlar, o kadar mistikler ki" konulu filmlere afiş olacak şu fotoğrafla bitiriyorum. Halbuki tek amacımız mumlar yardımıyla odaklamayı kolaylaştırmak, en kötü ihtimalle çayda çıra oynamaktı. Olamadı.